Niet geschikt onder werktijd

Laten we beginnen met een uitspraak die geschreven staat op een van de toiletten in noord Panama;
¨A trip is like a toilet paper roll, the closer you get to the end, the faster it goes¨
Nu hoor je mij verder niet klagen, maar de velletjes raken toch altijd sneller op dan je denkt…
Inmiddels ben ik al door Panama gerold en ben nu in de hoofdstad van Costa Rica; San Jose. Even wat korte anekdotes van Panama;
In Azie en Curacao was geen vaccinatie voor gele koorts nodig, hier wordt het echter wel streng aanbevolen. Dus toch maar even het locale medische system op de proef gesteld. Na een rondzwerving langs 64 ziekenhuizen, 98 health care posten en een ministerie van gezondheid vond ik buiten de stad een gezellig kantoortje met een lieve zuster die mij voor $5,- een prikje heeft gegeven.
Verder is het leuk om te zien hoe buitenlanders (lees: Amerikanen) versteld kunnen staan van de onbegrensde Hollandsche mogelijkheden. Zo heb ik ooit in volkskrant magazine gelezen over knuffelprostituees. Dat wiet en ´gewone´ prostituees legaal zijn was al bekend. Wat deze Gringos
(het woord voor blanke Amerikaan in centraal/zuid amerika. De herkomst ligt in de liederen die Amerikaanse soldaten zongen, waarvan het enige word wat de mensen hier verstonden was ´green´..vandaar Gringo)
niet wisten was dat de Nedelandse overheid subsidie geeft voor speciale ´prostituees´ die geestelijk gehandicapten knuffelen en aandacht geven. Deze informatie zorgde voor algehele constenatie…
Genoeg geknuffeld, tijd voor het echte werk! Wat is Panama zonder het beroemde Panama kanaal?! Bij aankomst met het vliegtuig lagen de enorme containerschepen al te wachten voor de passage. Het schijnt een populaire boottrip te zijn voor vrachtschepen… Even wat highlights:
- Het eerste idee voor het kanaal komt uit 1534 van de spaanse koning. Pas in 1880 begonnen de Fransen eraan, die tot twee keer toe faalden. De Amerikanen wisten het wel te regelen en in 1914 was het kanaal een feit. Tegenwoordig is het kanaal in Panamese handen.
- Voor de doorgang betaal je per gewicht. Een gemiddeld schip betaalt een paar honderduizend dollar. De goedkoopste doorgang was in 1928 van een zwemmende gek die toendertijd $0.36 betaalde.
- Het kanaal bestaat uit 7 sluizen en is in totaal 80 km lang. Een gemiddelde doorgang duurt 8 tot 10 uur. Beetje lafjes, want ik loop de Batavierenrace nog sneller…
Tot zover… Ik ben normaal geen voorstander van leedvermaak… af en toe is het toch moeilijk je lachen in te houden wanneer twee Isrealiers in Panama city vanuit een taxi wanhopig vragen of ik een Hostel ken met een oranje muur. Ze hadden namelijk hun tassen daar gezet en rijden nu al 4,5 uur in een taxi rond hun Hostel terug te vinden. Dat is pas een rede om de klaagmuur aan te doen… Ik wens de jongens het beste…
Ik heb weinig te klagen, al is het alleenreizen wel een luxe probleem omdat je werkelijk overal naar toe kan. Zo kon ik niet besluiten waar heen te gaan vanaf Panama city.. dus besloot ik naar het busstation te gaan en mee te gaan met de eerste de beste sjoof die zijn bus aanprees…
Dit pakte niet verkeerd uit, want in de stad David ontmoette ik een Amerikaan, Greg, beschilderd met onder andere tattoeages van een wijlen countryzanger (Hank William Sr. voor de fans). Op het moment dat je denkt dat dit een tough guy is, blijkt ie thuis een kikkerarium te hebben met junglekikkertjes en orchideeen en chefkok te zijn in een New Yorks sushi restaurant. Verder is dit een echte hardcore punk fan (muziekstroming/life style) en is het een geheelonthouder wat drank, drugs en roken betreft. Mijn leverenzymen zullen dus wel weer aan het werk moeten in de Fuik.
Met deze gebiologeerde makker heb ik een tijdje rondgereisd waarbij het mountainbiken meer leek op een orchidee ontdektoer en een wandeling naar het strand uitliep op een festijn van gekleurde kikkers.
Met Greg ben ik doorgereisd naar het pittoreske dorpje Boquete (wat in het Portugees letterlijk ¨bl%wj%b¨ betekent) Na het blaaswerk was het weer tijd voor wat kus(t)werk in de Caribische plaats Bocas del Torro.
Onderweg was er blijkbaar meer werk te verrichten, want we sliepen samen in een luguber hotelletje met dunne houten wandjes waar aan de andere kant van deze ´geluidswal´ duidelijk werk verricht werd door een lokaal goed beschonken Panamees stel…
Nadat ik de kikkergeluiden heb leren herkennen en wist dat kikkers in orchideeen leven hoog in de bomen, ging ik zonder hem mee naar een onbewoonde eilandtour waar ik meerdere bomen heb beklommen om zelf mijn smartiekikkers te ontdekken. Later bleek de hulp van Greg (injmiddels omgedoopt tot Orchid) onvermijdelijk, want op het eiland bleek namelijk geen enkele kikker te zitten…
Nu wil ik graag meer vertellen over de culktuur van Panama, maar het komt toch weer neer op de liefde van mannen voor het vrouwlijk geslacht. Zo zat ik rustig mijn gebraden kippetje te eten in een restaurant, toen 2 lokale mannen luidschaterend voor de 3e keer een kwartje gooiden in een digitale jukebox. Na de 5e keer kwamen ze een praatje met mij maken en uiteindelijk hielp ik deze beste mannen natuurlijk met een kwartje om hun favoriete nummertje nog een keer te horen. Ik werd uitgenodigd mee te komen kijken naar de high quality clip die getoond werd en hun favoriete ¨nummertje¨ bleek een amateuristische videoclip te bevatten… Na nog 2 kwartjes werd ik vriendelijk bedankt en koos ik het hazenpad…
Inmiddels ben ik toch stiekem de grens naar Costra Rica overgestoken en in de busrit langs de Caribische kust ontmoette ik een geemigreerde gringo die mij een adres zou gaan geven van een eveneens geemigreerde ex Amish familie (je weet wel, die gasten uit de VS die leven zonder stroom en waarvan je de ziel steelt als je een foto van ze maakt… Dit zou natuurlijk een goede combi vormen met mijn natuurlijke drang het een en ander vast te leggen…Waarschijnlijk zou ik genoeg ziletjes op de website kunnen zetten voordat mijn stroom op is…). Desalniettemin ging ik even pinnen en was mijn gringo inclusief adres verwdwenen… weg ziel…
Op de verdere busreis kwam een aardige lokale jongedame (eeen Tica, zoals de vrouwlijke Costa Ricaanse worden genoemd) mij vergezellen en nodigde mij uit mee te gaan naar haar huis en haard… Na een korte overweging (de goedkope busreis voortijdig afbreken tegenover een stukje cultuur en een verhaal op de site) besloot ik mee te gaan… Ik heb haar neefjes wat engels geleerd, dvd gekeken met haar broer en haar moeder zorgde prima voor een heerlijk avondmaal van bonen en rijst wat ook de ingredienten waren van het ontbijt…
Eenmaal volledig geintegreerd op mijn eerste dag besloot ik opweg te gaan naar Parismina, een kustdorpje met 400 man waar zeeschildpadden nestelen en waar die goede oude Orchid mij op de hoogte van stelde van een vrijwilligersproject met deze beste beestjes. 3 dagen verbleef ik bij een lokale familie om ´s avonds mee op patrouille te gaan met de lokale bevolking een 4 uur over het strand te banjeren om eieren te verzamelen van schildpadden (hierna te noemen SP´n). Tijdens de leg is de SP in trance en kan je de ±140 eieren per keer onder haar vandaan halen. Een bijzondere ervaring om deze zachte eieren ter grootte van een pingpongbal te mogen verzamelen en te brengen naar een veilige broedplaats. Helaas geen foto´s, aangezien de eiren gevoleig zijn voor licht en de SP´n verstoord kunnen worden…
Wel heb ik foto´s van vulkaan Arenal, de meest actieve van midden Amerika, die ook zorgde voor een heerlijke hotspring ervaring. Een junglekabelbaantocht en een sprookjesachtig mooie regenboog onderweg…
Mijn rol perkament is bijna op, dus veel plezier met de foto´s en het filmpje van hotelkamerwerk… zet het geluid niet te hard op je werk…