De laatste loodjes

Met een verschil in tijd (8 uur), afstand (9326 km tot Keizerlijk Nijmegen) en huidskleur (verschil golflengte 76 nm met eerdere metingen Januari dit jaar) volgt hier met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk mijn laatste bericht van mijn reis vanuit het bruisende Leon in Nicaragua.

Correctie... inmiddels ben ik al in Panama... want verhalen verzinnen kost dagen, zoniet weken... En als het aan de fijne mensen van de luchtvaartmaatschappij had gelegen was ik nog wel even in Panama gebleven. Ik had namelijk vandaag een vlucht naar Curacao... dacht ik... ware het niet dat deze vlucht doodleuk verzet was naar gister... En mijn telefoon in Nicaragu had geen bereik... verder geen email of website.. dussss... kon ik voor het eerst mijn boze telefoonspaans testen op 8980234 kantoormiepen die mij van ¨el armario¨ naar ¨la pared¨ stuurden. Hostia! Joder! Mierda! Hijos de put@s! Cabrones! Etc...

Maar ik heb wel een nieuwe vlucht morgen... zou mooi zijn als ze die ook naar vandaag hadden verplaatst...

Dusss.. verhaaltje.. komtiedanhe!

Het komende verhaal is opgedeeld volgens de dagen van de week, zodat jullie vanaf nu tot mijn wederkeer (maandag 15 oktober 9:30) elke dag een fijn stukje hebben om te lezen. Handig voor de inmiddels drukke coschappers, danwel ongeinteresseerde of luie lezers. De dagen corresponderen met de dagen waarop ik een en ander meemaakte, om een gevoel van ‘live’ contact te creeeren… Echter in willekeurige volgorde! De week loopt ook hier van maandag t/m zondag, maar met zaterdag en zondag OOK als werkdag… dus jullie moeten elke dag aan de bak!

Voor de echt geinterresseerde mensen, alles gaat goed; ik ben niet overwerkt, nog steeds gezond, niet overvallen, niet eenzaam… en ik verheug me om iedereen weer te zien! Dus hoeft niemand te schrikken van titels die wellicht anders suggereren…

ZATERDAG: PFFF HARD WERKEN - ergens in Centraal Amerika

Een werkdag voor de lokale bevolking, wat wil zeggen; weinig gemekker in kleurloze kantoren, maar zwetend op bloten voeten met een indrukwekkend scherpe machete (groot kapmes, wat gewoon mee de kroeg in mag) het lage gewas kortwieken om de lokale rijkdom aan gewassen tot hun recht te laten komen. Van banaan, ananas, suikerriet, mango, avocado, bonen, cacao tot andere planten die voor mij onbekend waren. Deze gewassen zal vrouwlief verkopen op straat, de markt of in de lokale bussen.

“Haaaale Haaale” klinkt het vanachter mijn backpack, die ik nog net uit het zicht zie verdwijnen wanneer een van de vier ‘bushelpers’ mijn minder kostbare bagage het dak optilt van een rijk gekleurde, maar vooral ‘gezellig’ (lees: geen zicht op gangpad, danwel de meeste zijruiten) gevulde bus. Deze woorden, in combinatie met een snerpende fluittoon, geproduceerd door zijn dubbelgevouwen tong tussen zijn voortanden zorgt ervoor dat de chauffeur de ouderwetse schoolbus in beweging brengt. Met slechts gemiddeld 69,6% zicht door de voorruit vanwege de vele stickers (met de steden van bestemming, plaatjes van vrouwen en teksten als ‘Jezus zorgt voor een behouden thuiskomst’ en ‘vrienden zullen wij zijn, echter voor deze rit rekenen wij wel geld) verwondert het mij dat de bus geen slachtoffers maakt onder de mensen die eten verkopen in en rond de bus, de straathonden en andere veelvuldig vertegenwoordigde boerderijdieren die de straat bevolken.

Inmiddels is tijdens de rit bushelper nr1 van het dak geklommen en via de achteringang naar binnen geklommen. Bushelper nr2 wurmt zich tussen de mensen door om iedereen de busrit te laten betalen van 7 cordoba (32 eurocent, 45 min in bus) terwijl bushelper nr3 met een indrukwekkende overtuiging de bestemming van de bus naar mensen op straat blijft roepen zodat deze wel mee moeten. De bus stopt om buspassier nummer 117 via de achterkant van de bus binnen te laten en een verkoopster van tortillas met vieze vloeibare kaas verlaat via de zelfde weg de mengelsmoes van mensen, kakelende kippen in zakken en meegedragen ventilatoren.

De vraag aan bushelper nr4 of het mogelijk is om op het dak te zitten vanwege de drukte veroorzaakt een glimlach en een antwoord dat dat natuurlijk niet kan vanwege de politie en veiligheid.. oja natuurlijk, stomme vraag! (met het uitzicht op bushelper nr3 nog steeds aan de zijkant van de bus hangend en fluitend naar elk vrouwelijk schoon en onschoon terwijl de bus met 100km/uur en inmiddels rond de 120 mensen, luid toeterend een paard en wagen inhaalt en de buschauffeur een nieuwe reggaeton cd uitzoekt met zijn lunchbord nog in zijn ene hand en zijn mobiel in de andere hand.) Ja hoe kan ik nou zoiets raars vragen… Dat doen we in NL tenslotte ook niet, op daken van bussen zitten!

Tot morgen!

ZONDAG: AUTO-ONGELUK! - San Jose (Costa Rica)

Joost (huisgenoot) en Anne Lucia (zijn vriendin) zijn inmiddels aangekomen op het adres in San Jose waar ik op het moment logeer, bij Marloes (vriendin van Anne Lucia) die hier antropologie studeert. Eindelijk weer wat Nederlands bloed en gratis slaapplaats (Marloes bedankt!). Vandaag is de grote dag van een festival in San Jose! Vol goede moed werken wij gezamelijk nog even wat lokaal voedsel naar binnen (rijst, bonen, ei en een veel te zoete vruchtensap) om vervolgens een taxi te pakken naar een parkplein “koninginnedag druk”. Althans, dat verwachtten wij… Drie studenten zitten rustig op een bankje hun illegaal gekochte wiet te roken en dachten ook dat hier een festival zou zijn. Aan de routebeschrijving kan het niet liggen, want die was het zelfde opgesteld als het huisadres van Marloes: Door een gebrek aan straatnamen, worden alle adressen weergegeven met referentiepunten (ook al bestaan die niet meer) en dan het aantal meters respectievelijk noord, west enz. Zo is het adres van Marloes;

San Pedro de Montes de Oca Del Liceo Jose Joaquin Vorgas Calvo, 100 meter noord, 100 meter west en 25 meter noord, een wit huis met een geel hek… Succes!

Het huisadres van Marloes is in verband met privacy niet gefingeerd omdat het toch onvindbaar is…

Toch hadden wij echt het goede festival adres en besloten wij om een super op te zoeken in verband met bierbehoefte… Onderweg stuitten wij echter op een bowlingbaan en met een vertraging van 1,5 uur belandden wij in een supermarkt met bewaker Juan Carlo Pelgado Perez, aldus zijn naamplaatje. Met verbazing kijkend naar de geimporteerde Goudse kaas doemt plotseling vanuit mijn ooghoek een legergroene auto op die met volle vaart de hoek om komt, net niet de pakken melk en geimporteerde kaas rakend, maar wel mij krachtig tegen de supermarkttegeltjes vloert. De bestuurder is duidelijk geen TNTpost buschauffeur en de inzittende kijkt genoegzaam naar het tafereel van een zwaar aangedane rugzaktoerist. ZIE FOTO: Super wegpiraat

Het festival bleek later binnenshuis plaats te vinden en de nacht werd voortgezet in een bar die waarschijnlijk qua niveau kan tippen aan de DrieGezusters. ZIE FOTO: Van ondereeeeen

Weltruste!

MAANDAG: RODE STOPLICHTEN - Grensovergang Costa Rica Nicaragua

¨Dollares, Dollares, Cordobas, Cordobas!¨ Met Joost en Anne Lucia zet ik mijn reis voort en we belanden bij de grensovergang waar mannen met stapels briefgeld voor onze neus zwaaien om geld te wisselen. Een man in een gerafeld vies wit t-shirt geeft ons een (met typmachine) voorgetypt briefje met de vraag om geld voor zijn eten en kinderen die naar school moeten…

Het hele grensovergangsproces heb ik wel eens soepeler meegemaakt, maar gelukkig hoefde niet mijn hele backpack ondersteboven worden gekeerd… Joost is echter nog in de rij voor controle en staat op het punt op DE KNOP de drukken die zal bepalen of het stoplicht dat dreigend naast de grensman staat opgesteld op groen zal springen of een rood signaal zal geven en Joost zijn tas zal moeten omkeren… Ineens verschijnt er een lokale oude vrouw die voor Joost langs de knop indrukt… ZIE FILMPJE om te zien hoe dit afloopt…

DINSDAG: VERDWAALD ZONDER ETEN – San Juan del Sur (Nicaragua)

Wat doen een stelletje knieperts (Joost, Anne Lucia en Isar) als ze in het buitenland zijn? Juist... kniepen op elke Cordoba en het liefst nog gratis.. Er schijnt een mooi strand te zijn vlakbij het dorp dussss geen taxi maar liften is wat we in deze zinderende hitte doen. Vrij snel mogen wij achter in een pick-up truck tussen de groente en fruit kruipen en wacht het strand MADERAS al op onze nog steeds vrij blanke huidjes. Na aankomst in een plaats 20 km verderop wijst de beste sjoof een totaal andere richting op voor het strand... Namelijk naar VULKAAN MADERAS.. tja niet zo handig... Dus terug weten we een lift te regelen tussen de ramen van een glazenzetter en 3 uur later staan we weer precies op de zelfde plaats in ons dorp... Toch maar een taxi dan...

Een verlaten baai ligt aan onze voeten en het is dat KLM slechts 50 kilo toestaat, anders was er minimaal een deel van deze baai meegegaan in de knapzak en beland in mijn inmiddels nieuwe kamer (waar huisgenoot papa Joost eerst in woonde) en waar ik de toegevoegde ruimte kan benutten om een eigen waalstrandje te creeeren op K40.

Via stevige rotspartijen vervolgen wij onze weg naar het volgende strand, waar ons om de hoek een fijne verrassing te wachten staat; een kloof waar de woeste golven ons de doorgang belemmeren. De zee is meedogenloos en vraagt haar offers... een grote golf tilt onze rugzakken van de rotsen en ik kan nog net onze kostbare bezittingen redden.. ons zakkje fruit wordt helaas verzwolgen door moeder natuur...

Gelukkig is eten in overvloed in de avond... of toch niet?? Bij het bestellen van een milkshake die aantrekkelijk groot op de muur staat geschilderd krijgen wij nul op rekest.. ook bier schijnt lastig te zijn... maar de fijne vrouw haalt snel een blikje bier bij de super om de hoek zodat papa Joost toch nog tevreden kan zijn... Nouja... wanneer Anne Lucia en ik een heerlijk bordje verse vis voorgeschoteld krijgen, vertelt de inmiddels minder fijne vrouw nu pas doodleuk dat Joost´s eten niet op voorraad is... Smakelijk eten!

WOENSDAG: OPGEGETEN EN KNOCK OUT - Juigalpa (Nicaragua)

Vanuit Masaya (wat een vriendschapsband heeft met Nijmegen en waar ik vroegah pesetas, lires en franken voor heb ingezameld op de basisschool) reis ik verder met Iratxe, een dame uit het schone Baskenland. Vanaf hier zijn we weer de enige toerist en moeten we ons zien te vermaken met de lokale bevolking. Met mijn blonde lokken en haar uitstraling vormen wij overal een attractie. Er vanuitgaande dat wij geen spaans kunnen worden wij op de volgende manier begroet in een poolcafe, waar de mannen zich van bier voorzien vanaf 9 uur in de ochtend;

¨Mooi, aan die Gringos (zie vorig verhaal) kunnen we $2,- per spel vragen (ipv $0.09) en daarna kunnen we ze opeten.. jammer dat er niet veel vlees aan zit...¨

In de avond worden we vriendelijker onthaald in een andere bar waar we al snel vergezeld worden door een lokale cowbow op leeftijd (inclusief hoed en paard dat buiten op hem wacht). ZIE FILMPJE!! Het verstaan van het spaans van dronken locals zonder tanden gaat me steeds beter af en de cowbow weet me duidelijk te maken dat de 2 mensen die verder op knock out liggen de dagelijkse gang van zaken is... ZIE FOTO

DONDERDAG: K#TWEER, GEEN STROOM EN KRABAANVAL - Little Corn Island (70km voor de kust van Nicaragua)

Voor de zeldzame regendagen in NL heb ik vast mijn voorbereidingen getroffen door een paar foto´s te schieten van dit idyllische bounty eiland. Het regent hier namelijk ook blowjob-steals en als variatie op alle zonnige bountyfoto´s komt mijn kamer vol te hangen met schaduwachtige palmbomen, een grijze zee met nog grijzere lucht en een hagelwit zandstrand met regenplassen... NL is zo slecht nog niet!

Om dit K*Tweer te ontvluchten verzamel ik mijn spullen in mijn doorweekte hutje op het strand. Zoals in velen delen van Nicaragua is er een stroomtekort en heb ik dus geen licht. Vanuit mijn rugzak klinkt er een ondefinieerbaar geritsel en wanneer de weinige zonnenstraaltjes door de deur mijn kamer verlichten blijkt dat er een krab ter grootte van een sinaasappelpers zich te hebben verschalkt in mijn rugzak...dat kan er ook nog wel bij...ZIE FOTO

Beladen met rugzak, zonder krab, verlaat ik het stormgebied (2 uur varen, 7 uur wachten op ander eiland, 8 uur varen, 10 min varen met speedboot tot motor stuk gaat, 45 min wachten op andere speedboot, 30 min zoeken naar hutje langs het water waar mensen medicatie nodig schijnen te hebben, 3 uur varen, 8 uur in bus, 30 min ruzie met taxichauffeur, 2 uur in taxi) om 30 uur later aante komen in Leon. Dit alles samen met een Israelisch koppel waarvan de jongen dermate principieel is ingesteld zodat hij ruzie kreeg met de taxichauffeur omdat hij ons te veel rekende. De Israelier wenkte een voorbijkomende politieauto en het feest was compleet! En wat is een feest zonder bier?? Niks... dus na een half uur en 10 cordoba (0,7859858 euro) rijker konden we verder.

VRIJDAG: ...., INVASIE, HARTAANVAL EN WEGBARRICADE - Leon (Nicaragua)

Op het eerste gezicht lijken deze termen niet gerelateerd... echter wanneer het toverwoord ¨Noorse vrouwen¨ op de stippellijntjes wordt ingevuld wordt een en ander duidelijk... toch?

Een lokale man van middelbare leeftijd las nietsvermoedend de krant toen zijn oog viel op het nieuws dat een groep van 70 Noorse vrouwen zijn stad aan zou doen voor hun studie. Dit bericht bezorgde hem ¨overexitement¨ en hij stierf aan een hartaanval... aldus een krantenbericht dat een van de desbetreffende Noorse vrouwen mij liet zien. De invasie van Noren had ook zo z´n vrolijke kanten; ik kon gratis mee in hun eigen bus die elke dag naar hun school aan het strand reed (vanwege mijn Noorse looks) en heb ik een dag voetbaltraining gegeven aan een groep straatkinderen. Tijdens de busrit naar het strand hielden kinderen een touw over de weg met gekleurde vlaggetjes. Limbodanswedstrijd? Touwtrekken? Koninginnedag? De kinderen wilden echter auto´s tot stoppen manen om zo geld te krijgen voor de doorgang... Arme kinderen... De bus reed echter door...

ZATERDAG – ergens in Nederland

Oke, na een week trouw lezen, kan je nu genieten van een welverdiend Hollandsch weekend!

ZONDAG – ergens in Nederland

En vandaag nog steeds. Geluksvogel!

MAANDAG – schiphol (Nederland)

Om 9:30 zal mijn vliegtuig Nederland op zijn grondvesten laten schudden. Vandaag zal ik genieten van een verkoelende bries en na gaan denken hoe ik in een paar zinnen kan antwoorden op de simpele vraag ¨En, hoe was je reis?¨

Maar ik neem aan dat ik de mensen die tot hier zijn gekomen met lezen geen antwoord hoef te geven...

Laterrrrrrrrrrrrrrrrrrr